წითელი წიწაკები

როგორც ყანწები

მოლიცლიცე ღვინით, ნაქები

და როგორც რქები,

ცეცხლოვანი, ზღაპრული ხარის,

გაფენილია მაგიდაზე -

თვალი შეჰხარის

და ხელები მარჯვედ კინძავენ

წითელ წიწაკებს.

სამზარეულო, როგორც გული,

ვნებით გაბრწყინდა.

გირლანდებს

ცხელი ზაფხულების დაჰყვება მზერა,

დღესასწაული შორს არ არის -

ვამბობთ და გვჯერა,

ზამთრის სიცივეს რომ დაგვავიწყებს.

რომ მალე ცეცხლად აენთება

აქვე, ქურაზე,

მოგვნუსხავს სიტყვით და მაგიით - 

როგორც აჯიკა.

ვინ იქნება აბა, უარზე

ამ სურნელის გემო გასინჯოს  

და ზამთარი სულ რომ გაჯიქდეს, 

ვერ წაგვართმევს სითბოს და ფერებს.

და მეც ისევ ვაგრძელებ წერას,

დახარბებული,

სოციალურ ქსელში ვინატრებ:

ხომ არავინ მოდიხართ აქეთ,

რომ წამომიღოთ

ამ ხელების თბილი სინათლე,

რასაც ახლა ფოტოზე ვხედავ -

აალებულ მაგიდასთან თავდახრილ დედას,

სიცივის სუსხს რომ იმორჩილებს

წიწაკის ძალით.

უხსოვარი დროიდან დღემდე, 

არაფერი არის ახალი,

და არც არაფერს შეუძლია

რომ გაგვამხნევოს,

როგორც იმ გემოს,

ბავშვობიდან რომ ჩაგვყოლია ,

ტკბილად და მწარედ,

რასაც სამშობლოს ვეძახით და

არაფერი ანაცვლებს, მენდეთ.  

Rote Chilischoten

Wie Trinkhörner voll mit funkelndem Wein

Wie Hörner des Stiers aus dem Märchenlatein

Liegen sie ausgestreut über den Tisch

Und Augen sind da und freuen sich

Geschickte Hände fädeln sie auf

Die ganze Küche ist heute gut drauf 

Und unser Herz ist so köstlich erregt 

Von Sommerlicht, das die Girlanden bewegt

Das Fest kommt näher, es ist nicht mehr weit

Sie helfen uns über die Winterzeit

Damit uns die Kälte nichts anhaben kann,

So sagen wir, und wir glauben daran.

Bald werden sie Feuer, gleich hier auf dem Herd,

Wir haben das Zauberwort alle gehört:

Adjika* – gibt es hier Frau oder Mann,

Der diesem Arom widerstehen kann?

Der Winter mag kommen, so streng wie er will,

Uns bleibt ihre Farbe, ihr warmes Gefühl.

Ich werde nicht müde, sie anzupreisen,

Sie munter ins weltweite Netz einzuspeisen:

Fliegt jemand bald aus Georgien hierher,

Und brächte die Hände – ich freute mich sehr,

Die Hände her mit dem warmen Licht,

Wie auf dem Foto und hier im Gedicht,

Die Mutter am Tisch, mit gesenktem Kopf,

Die Kälte bekämpfend, mit Feuer im Topf.

Zu keiner Zeit wurde etwas geboten,

Das uns so erquickt wie die Chilischoten.

Wir kannten als Kinder schon ihren Geschmack,

Der süß oder scharf war wie Kautabak

Wir nennen es Heimat, ich teil es mir dir,

Es gibt einfach keinen Ersatz dafür.

Nacdichtung von Norbert Hummelt

*pastose georgische Würzsauce aus roten Chilischoten, mit landestypischen Kräutern und Gewürzen