Arianne von Graffenried. The 7th Tbilisi International Literary Festival. Photo by Giorgi Pitskelauri.
ბოვალი
ეძღვნება ბოვალჰუთეს (2.495 ზღვის დონიდან) ძაღლს
კიდევ ერთი მოღუშული დღე სამჯერადი კვებით და ღამისთევით ყინულის საუფლოში, - გაიფიქრებ და ჩაიძინებ. რამდენიმე წუთში (ანდა იქნებ სულაც საათში?) ამოაძვრენს ბრიტანელი ტურისტი ვიქტორინოქსის დანას და შოკოლადის ფილას გულდაგულ დაანაწევრებს. ქვევითკენ, ცოტა მოშორებით, მორენებზე ფესვები გააქვთ კლდის მცენარეებს.
ნისლის ქულები აწევს თვალის ქუთუთოებს და ფერმიხდილ სამყურა ბალახს. ყავაზე ერთად თავმოყრილ ერებს ვოლფსკინის სამთო ტანსაცმელი აერთიანებთ. აქ მშვიდობას არაფერი არ ემუქრება. მყინვარი თავის ათასწლეულებს დაათრევს მხრებით, შენ - შენს ბეწვის ქურქს: აჯაგრულ უღრანს - მეხდაცემულ კედრის წიწვებს ტოლს რომ არ უდებს.
საცერა თვალებს თათებით ისრეს. უცნობები ბეწვზე ხელით გეფერებიან. რადიო ბურტყუნებს ამინდებზე, ომზე, საცობზე. ავსტრილ ქალს სურს „არც ასე მკვეთრად, სულ ცოტათი, როგორც ყოველთვის“.* ყოყმანობ, ხომ არ დაიყეფო. რაც იქნება, იქნება. იქნებ გეშინია, რომ ალპები გიპასუხებენ?
მოულოდნელად პროჟექტორს რთავენ. მთის ეგზოტიკით შეპყრობილი დივები დღესაც პანორამით დასატკბობად ემზადებიან. ევროპელთა საკურორტო კომპლექსი სრულ ნათელს მოუცავს. ბრწყინავს, კაშკაშებს. თვალს ახამხამებ. რიფენშტალის ფატამორგანა პიც პალიუს მთაზე ამოდის. ფარული ამბიცია, - გაიფიქრებ და კინაღამ ჩათვლემ,
რომ შორიახლოს, შენელებული კადრივით ნელა მოწყდება ზვავი. ყურებს ცქვეტ. „ოჰ, ძაღლო ჩემო“, გგონია, რომ ინგლისურად სწორედ ასე თქვეს. მომდევნო დღე არც არაფერს მოიტანს, გარდა ტყავისჩექმებამოკრული ვანდერფოგელების**, სამყაროსთან ჰარმონიული თანაცხოვრების იდეებით რომ შემოსილან. თქვი, გიყვარს მთები, თუ შენც სიმაღლის გეშინია?
მარადიულად დუმან ტყეები და არჩვები. სამზარეულოს მენიუში კვერცხის გულია შენთვის სადილად. თვალს ახელ, ცოტას ფორმალურად წაიქასქასებ. მორტერაჩის მყინვარის ენა წვეთწვეთად დნება, შავი ზღვისკენ ისწრაფვის წყალი. იქნებ შენს გულსაც, თოვლშეუხებელს, იქით სურს წასვლა?
მნიშვნელობა არა აქვს ამას და შენც ფიქრებს აღარ აგრძელებ. საბოლოოდ მინებდები ჟანგბადისგან გაუხშოებულ ძილის სამყაროს. რა ხელი აქვს ცხოველებზე შეკითხვებს შენს დაღლილ თვალებთან?
*ავსტრიელი მომღერლის მარკ პირხერის (Marc Pircher) 2010 წლის შლაგერი.
** Wandervogel- ახალგაზრდული მოძრაობა გერმანიაში 1896 წლიდან (ავსტრიაში- 1911 წლიდან) გულისხმობდა ინდუსტრიალიზებული გარემოდან ბუნებაში გასვლას, ლაშქრობებს, ბუნებრივ გარემოში ღამისთევას, თამბაქოს და ალკოჰოლის მოხმარებას. ჩამოყალიბდა როგორც კავშირი.
კრებულიდან: ბაბილონის პარკი. 2017.
Aus: Babylon Park. Der gesunde Menschenversand 2017
გერმანულიდან თარგმნა ბელა ჩეკურიშვილმა,
თბილისის მე-7 საერთაშორისო ლიტერატურული ფესტივალის ფარგლებში.
Übersetzung : Aus dem Deutschen Ins Georgische von Bela Chekurishvili
Boval
Für den Hund der Bovalhütte, 2.495 m ü.d.M.
Wieder einer dieser verhangenen Tage mit Vollpension im ewigen Eis, denkst du, und schlummerst ein. Sekunden später – oder waren es Stunden? – zückt ein britischer Tourist ein Victorinox und segmentiert sorgfältig eine Tafel Wander-Schokolade. Weiter unten schlagen Schuttwanderer Wurzeln in die Moränen.
Morgenschwaden liegen auf den Lidern und dem bleichen Klee. Vereint sitzen die Nationen in Wolfskin beim Kaffee. Unendlich friedlich riecht es hier. Der Gletscher buckelt abertausend Jahre, du buckelst deinen Pelz: ein Jackett zerzauste Wildnis – wie Zirbennadeln nach Blitzeinschlag.
Mit der Pfote reibst du dir das Rehauge. Fremde Hände fahren durch dein Haar. Das Radio gurgelt Wetter, Krieg und Stau. Eine Österreicherin will «noch so steil, a bisserl was geht alleweil». Du erwägst, kurz anzuschlagen. Lässt es sein. Fürchtest du die Antwort der Alpen?
Und jetzt geht unerwartet der Scheinwerfer an. Die Bergdiven strecken sich zur täglichen Panoramaschau. Licht auf dem Set of Europe’s playground. Es glitzert und glänzt. Du blinzelst. Eine fatamorgane Riefenstahl erklimmt den Piz Palü. Stummer Ehrgeiz am Berg, denkst du und schläfst beinah wieder ein,
als sich, in unmittelbarere Nähe, eine Lawine Slow Motion in den Tod stürzt. Du spitzt die Ohren. «Oh my dog!», glaubst du den Briten sagen zu hören. Die kommenden Tage bringen nichts als Wandervögel mit ledrigen Waden im Kittel der Konvivalität. Sag, liebst du die Berge oder hast du auch Höhenangst?
Ewig schweigen die Wälder und die Gämsen. Die lokale Küche verspricht zu Mittag das Gelbe vom Ei. Kurz öffnest du die Augen, hechelst pro forma. In den Mäulern des Morteratsch tropft das Wasser, angezogen vom Schwarzen Meer. Zieht es dein aperes Herz auch dorthin?
Einerlei, denkst du nicht einmal mehr ganz, und mündest endgültig in deinen sauerstoffarmen Schlaf. Was kümmern dich in meinen müden Augen all die Fragen an das Tier?
Aus: Babylon Park. Der gesunde Menschenversand 2017
