Der Nagel

Als ich zum dritten Mal in einem Monat meine Koffer packte

und die Zugfahrkarte löste,

sagte ich aus lauter Angst zu mir,

„Gott, wo ist nur mein Zuhause!“

„Aber wo ist es denn nun, mein Zuhause?“

Lauthals stell ich jedem diese Frage,

ausgestreut in Ländern und in Städten

ziehe ich von Tür zu Tür,

mittellose Pilgerin,

die nur auf den Weg fixiert ist.

„Wo dein Schreibtisch steht,

ist dein Zuhause“, teilt mir eine Freundin mit,

und ich sehe sie vor mir, wie sie aufgerichtet neben ihrem Schreibtisch steht.

„Wo dein Bett steht“, sagt mein Freund zu mir,

„wo wir uns mit den Herzen wärmen

und es schön ist, aufzuwachen.“

„Wo immer jemand auf dich wartet, dort ist dein Zuhause“,

lacht mein Sohn, der jetzt Student 

und drauf und dran ist, ganz weit weg zu ziehen.

Meine Mutter aber hat den Fernseher laufen

und ihr Atemrhythmus folgt den Schritten, die sie von der Treppe hört.

Einst war ihre Wohnung voller Kinder,

jetzt ist sie voll mit starren Steinen, die nur immer Leere meinen,

und hinterm Schrank schaut nicht mal eine Maus hervor.

Und ich ziehe zwischen Berg und See

und ich suche mein Zuhause,

einen Ort, um einen Nagel einzuschlagen, meinen Mantel dranzuhängen,

und keiner zieht ihn wieder raus,

und keiner wagte mir zu sagen: „Das gehört sich hier nicht!“,

oder: „Tu das ja nie wieder!“

Nacdichrung von Norbwert Hummelt.

Aus : "Barfüß", Wunderhorn Verlag, 2018.

ლურსმანი

როცა ერთ თვეში მესამედ ჩავალაგე ჩემოდანი

და მატარებლის ბილეთი შევუკვეთე, 

შიშით აღმომხდა:

„ღმერთო, სად არის ჩემი სახლი“!

“მაინც სად არის ჩემი სახლი“? - 

ვეკითხები ყველას ხმამაღლა, 

გაბნეული ქვეყნებსა და ქალაქებს შორის,

კარიდან კარზე მოხეტიალე,

პილიგრიმივით უქონელი და 

გზის შემყურე.

„სადაც შენი სამუშაო მაგიდა გიდგას, 

სახლიც იქ არის“ - მწერს მეგობარი,

და ვხედავ, როგორ სწორდება წელში მაგიდის გასწვრივ.

„იქ, სადაც შენი საწოლია“ - ამბობს ჩემი შეყვარებული,

სადაც ერთმანეთს გულებით ვათბობთ,

და გაღვიძება გვიხარია.

„სადაც მუდამ გელოდებიან, სახლიც იქ არის“ –

იცინის ჩემი სტუდენტი შვილი

და გეგმებს აწყობს შორს, შორს წასვლაზე. 

დედაჩემი ჩამომჯდარა ტელევიზორთან

და სუნთქვას კიბეზე ამომავალ ნაბიჯს აყოლებს. 

სახლი, ერთ დროს მის შვილებს რომ ვეღარ იტევდა,

ისე ივსება სიცარიელის უძრავი ქვებით,

თაგვიც აღარ დარჩენილა კარადის უკან.

მე კი დავდივარ, მთებს და ზღვებს შორის 

და ვეძებ ჩემს სახლს, 

ადგილს, სადაც პალტოს დასაკიდ ლურსმანს მივაჭედებ, 

და იქიდან არც არავინ ამოაძრობს,

და ვერც ვერავინ გამიბედავს, რომ : „ამის ადგილი აქ არ არის“... 

რომ „ მეტად აღარ“...