მინიმა ომზე,

სხვა  ლექსისთვის  წასამძღვარებლად

ღმერთო,

ჩემი უკრაინელი მეგობრის - მწერლის -

ნატალია ტროჰიმის შვილი  ომში წავიდა.

მას იარაღი არასოდეს სჭერია ხელში -

ნუ აქცევ მკვლელად.

ჩემი უკრაინელი მეგობარი ოლესია დურიევა -

მხატვარი -

ახლა მხოლოდ მშვიდობაზე ფიქრობს და

ბომბდამშენებისთვის ჩაკეტილ უკრაინის ცას ხატავს.

ჩემი ნათლული, მზესუმზირა გოგო ირინა ბონდარი, 

ახლაც კიევშია.

ბავშვობის შემდეგ არ მინახავს -

დაასრულე ეს საზარელი ომი, ნუ  მაჭმევ  სირცხვილს.

ჩემი მეგობარი ქართველი გოგო, ჩემი სეხნია,

ხელისმოკიდედ რომ  ვყავდი ქორწილში,

როცა უკრაინელ ბიჭს  გაჰყვა  ცოლად, 

მარიუპოლშია.

უნდა ვინახულო და ცოცხალი დამახვედრე.

ჩემი უკრაინელი ნათლია, ოქსანა, კიევში, ირინინსკას ქუჩაზე ცხოვრობს.

დღესაც ხარობს მისი ბაღიდან წამოღებული ძახველის ბუჩქი ჩემს ეზოში.

სამზარეულოს  უჯრა  ცირცელებით  მოხატულ მის ნაჩუქარ ხის კოვზს ინახავს.

ჩემი კურსელი, იურა, ოდესღაც სიყვარულში რომ გამომიტყდა.

იქვე ცხოვრობს და  ახლა სხვა გოგო უყვარს.

უნდა ვესტუმრო, ჩემი შეყვარებული გავაცნო,

უკრაინულ ენაზე თარგმნილი ჩემი  წიგნები ვაჩუქო  და...

ღმერთი არ გაგიწყრეს,

არ ჩაგეძინოს!

Minima über den Krieg, 

als Vorwort für ein anderes Gedicht

Gott, 

der Sohn meiner ukrainischen Freundin Natalia Trokhim  

– der Dichterin – ist in den Krieg gegangen.

Eine Waffe hatte er noch niemals in der Hand –

mach ihn nicht zu einem Mörder. 

Meine ukrainische Freundin Olesya Dzhurayeva 

– die Künstlerin – 

denkt jetzt einzig an den Frieden und

zeichnet einen den Bombenwerfern verschlossenen ukrainischen Himmel. 

Mein Patenkind, das Sonnenblumenmädchen Iryna Bondar,

ist immer noch in Kiew. 

Seit ihrer Kindheit habe ich sie nicht gesehen –

beende diesen Krieg, den grausamen, damit ich mich nicht schämen muss. 

Meine georgische Freundin, meine Namensvetterin, 

deren Trauzeugin ich gewesen bin

bei ihrer Hochzeit mit dem Ukrainer, ist in Saporischschja, 

ich muss sie wiedersehen,  lass sie am Leben bleiben. 

Meine ukrainische Patentante, Ekateryna, lebt in Kiew, 

in der Sewastopolstraße. 

Heute wächst ein Schneeballstrauch aus ihrem Garten 

in meinem Hinterhof.

Meine Küchenschublade hütet den Holzlöffel, den mit den Vogelbeeren,

den ich von ihr bekam. 

Mein Kommilitone Jura, der mir einst seine Liebe gestand,

er lebt auch dort und liebt jetzt ein anderes Mädel. 

Ich muss ihn besuchen, ihm meinen Liebsten vorstellen, 

ihm meine ins Ukrainische übersetzten Bücher schenken und …

Um Gottes willen,

schlaf bitte nicht ein! 

Aus dem Georgischen von Maya Herzog und Katja Wolters