Giorgi Bundovani
კოკა-კოლა, იმიჯი, ემოჯი, მარლბორო და კენტი;
ქემელი ვისღა ახსოვს, ორკუზიანი...
როტმანსი თუ დანჰილი...
საიუზ-აპოლონი, ვინსტონი და პალ-მალი...
დონალდოს, პედროს და სუპერბაზუკას საღეჭი რეზინების
გადაკარგული გემო, როგორც სხარტი ნიავი,
რომელსაც უნებურად მოაქვს, ასე ნაცნობი,
მაგრამ მივიწყებული ტკბილი სუნი...
ფუნთუშების, „სლოიკის“ და შაქარმოყრილი ენის...
ჩემი ბავშვობის ბოშები - არავის არბევდნენ პლეხანოვზე!
მათ გარეშე, უბრალოდ ვერც სუნთქავდა თბილისი!..
ურბანიზმი თუ ჩურბანიზმი -
ევას პავაროტებით, შლაქსიანი ბიჭებით,
თავანით, გვერდზე გასვლებით, განაბებით
და მომავლებით...
სკოლების გადაბარებებით...
ფარდისიქიდან ახლადშემოჟონილი მინი-იუბკების მეჯლისით...
ცირკის ბირჟით,
ნეკერმანის სქელი ჟურნალებით და ზენიტის ფოტოაპარატებით...
- სხვა სიკეკლუცე, სხვა რომანტიკა, შოკოლადიც სულ სხვა!
და ტორტი-ზღაპარიც!...
მიკი მაუსი და ბრუსლი იშვიათად, სააღდგომოდ,
დესერტად მხოლოდ!
დათუნიას და კოწახურის კანфეტებისგან აწყობილი
საახალწლო გერლიანდები,
ღამის თრთვილის და დილის ნამის თრიაქული კოქტეილი...
- მაგრამ წარსული კლავს მომავალსო!
- მაგრამ ამას მე არ ვეთანხმები!
და სამუზეუმო ძველი ფიტულის პოზით
კვლავ ვაგრძელებ აბდაუბდა ამბების უსარგებლო
მძივებად აკოწიწებას,
ზარის კამათლებით, ბიჩოკებით, აგურით გახეხილი ჯინსებით...
ტროლეიბუსების მარშირებით, ტრამვაის ჯახანით,
ბებიის მოყოლილი, ოქროსფერი ანგელოზების
მაგიური ლოცვით...
სამ უბანზე ერთი ბოზით,
თუ მოხუცი მესემიჩკის დახვეულ გაზეთებზე
(და ნესტიან კედლებზე)
მიწერილი:
გ + მ = love!-ით!
ფიქრი - ვიტრაჟი, სიზმრის მაკიაჟი,
- ხასხასა წითელი პომადების ჰეგემონია...
სარვამარტოდ თუ დაბადების დღეებზე
დაგვიანებით მოსული წერილები,
რომლის კონვერტებს კანკალით ვხსნიდით და
ვახევდით მარკებს...
დღეს მიკი მაუსი აღარ მსტუმრობს,
და ბოშებიც გახდნენ ყაჩაღები...
მაგრამ:
- ამერიკა ვერასოდეს გაუგებს იმ თბილისს
რომელშიც დავიბადე!...
Coca-Cola, Imagepflege, Emoji, Marlboro und Kent.
Niemand erinnert sich an Camel, die zweihöckrigen.
Zigaretten von Rothmans oder von Dunhill,
von Apollo Soyuz, von Winston und von Pall Mall.
Verlorengegangener Geschmack der Kaugummis von Donald, Pedro, Super Bazooka,
wie ein sanfter Wind,
der sie unabsichtlich herbeibringt, die vertrauten,
aber längst vergessenen süßen Gerüche
von Pfannkuchen, von Blätterteigkuchen und von gezuckerten Butterkuchen.
Die Romas klauten damals nicht auf der Plechanowstraße!
Ohne sie konnte Tiflis nicht leben.
Das bedeutete Urbanismus und auch Destruktion:
die Gasse zu Eva,
die Jungs in Schlaghosen,
mit dem Kartenspiel, mit Verlust und Gewinn,
mit dem Streit an den Straßenecken,
mit dem Cashout,
mit dem Gangster und kleinen Kriminellen,
die die Schulkinder sahen,
dabei auch die neue Mode der Miniröcke, aus dem eisernen Vorhang.
Am Zirkus gab es immer eine Versammlung der Jugendlichen.
Die Neckermannkatalog war Gesprächsthema und die Fotokamera von Zenit.
Was für eine Koketterie, welche Romantik
und die Schokoladen waren besonders lecker!
Und auch eine Torte mit Märchennamen.
Die Filme von Mcky Maus und von Bruce Lee wurden selten gezeigt,
nur an den Feiertagen, zum Nachtisch!
Die Neujahrsgirlanden wurden
aus dem Papier von Schokoladen -und Berberitzenbonbons gebastelt.
berauschender Cocktail aus Nacht -und Morgentau.
Mir wurde gesagt, dass das Denken an die Vergangenheit die Zukunft tötet.
Aber ich stimme dem nicht zu!
Ähnlich dem alten Museumsobjekt
knüpfe ich diese verwirrenden Geschichten weiter in eine Kette,
dort setze ich die Spielwürfel, Zigarettenstummel, die mit Ziegelsteinen verrissenen Jeans ein,
die Oberleitungsbusfahrt, den Straßenbahnlärm,
das beschwörende Gebet von Großmutter an die Schutzengel,
Als eine Dirne in gleich drei Stadtkiezen diente
Als sowohl auf den Sonnenblumenverpackungen wie auch an den Wänden
stand:
G+M = love!
Dieses Denken steht wie eine Glasmalerei vor mir,
Der Traum ist geschminkt mit rotem Lippenstift.
Es gab auch die Briefe, die lange brauchten,
die wir mit zitternden Händen öffneten
oder von denen wir ein anderes Mal die Briefmarke entfernten.
Heute besucht mich keine Micky-Maus mehr
und die Romas klauen in Tiflis genauso wie alle anderen,
trotzdem wird Amerika nie etwas von dieser Stadt verstehen,
in der ich geboren bin!
Interlinearübersetzung von Bela Chekurishvili
Nachdichtung von Sabine Schiffner
