ნატვრის ხე / Baum der Wünsche
ნატვრის ხე
მათ სურდათ, ნატვრის ხე ვყოფილიყავი,
მოსულიყვნენ, ჭინჭები შეებათ
და სურვილის შესრულება მოეთხოვათ.
მათ სჭირდებოდათ ადგილი,
სადაც შეიძლება ჭინჭით მიხვიდე და იმედით გამობრუნდე,
ადგილი, რომელსაც ცხვირსახოცით,
ქამრით ან პერანგის ნაგლეჯით თუკი მონიშნავ,
სამუდამოდ დაგიმახსოვრებს.
სჭირდებოდათ მორჩილი და უტყვი არსება,
ვინც მოისმენდა და მოითმენდა
მათ მზაკვრულსა თუ გულწრფელ ჩანაფიქრს,
ოცნებას, ზრახვას
და ვერ იტყოდა: "დავიღალე", "მომბეზრდა",
ანდა "ღმერთო, მიშველე"
და ხეს მიადგნენ,
რომ ახლა მიწისაგან წამოეღოთ, რაზეც ზეცა უარს ამბობდა, აგვიანებდა,
ან არ ესმოდა.
მაგრამ მე შემიძლია, შევირხე
და ტანსმოხვეული სურვილებიც ფთილა-ფთილა შემოვიგლიჯო,
შემიძლია, შემოვბრუნდე, გავემგზავრო,
ან დავიყვირო.
რატომ უნდა ვიყო ნატვრის ხე?
იმიტომ, რომ დავიმახსოვრო სხვისი სურვილები
და ფესვებს გადავცე,
მერე კი ერთ დღესაც, ნატვრის ჭინჭებით გაკოჭილი,
ტანი რა არის, ტოტს და ფოთოლს ვეღარ შევარხევ
და ნელ-ნელა, გამხმარ ჩალის ზვინს დავემსგავსო,
შემოდგომის მინდორში დადგმულს?
მათ სურდათ, ნატვრის ხე ვყოფილიყავი,
მაგრამ, თუ შემომხედავთ,
საკუთარი სურვილები მაქვს გამოსხმული
და მალე კიდეც დავიყვავილებ.
Baum der Wünsche
Sie wollten mich zum Baum der Wünsche küren,
damit sie zu mir kommen können,
Stofffetzen in meine Zweige binden und um Erfüllung ihrer Wünsche bitten.
Sie brauchten einen solchen Ort,
zu dem man diese Fetzen bringt und dann mit Hoffnung wiederkehrt,
einen Ort,
den man mit einem Taschentuch markiert, einem Kopftuch, einem Stoffgürtel
oder den Resten eines zerrissenen Hemdes,
und der für immer die Erinnerung bewahrt.
Sie brauchten ein gehorsam stummes Wesen,
das ihre ehrlichen und bösen Wünsche, ihre Träume, ihre Pläne
anhörte und auf sich nahm.
Und das nicht sagen würde,
„ich bin müde“, „ich hab’s satt“ und „steh mir bei“,
und deshalb sind sie jetzt zum Baum gegangen,
damit sie von der Erde nehmen, was der Himmel ihnen wehrt,
das er nicht hört und ohne Antwort lässt.
Allerdings kann ich mich schütteln
und die Wünsche, die sie um mich wickeln, von mir reißen, Stück für Stück.
Ich kann mich drehen, ich kann gehen
und schreien kann ich auch.
Warum soll denn gerade ich der Wunschbaum sein,
dass ich die Wünsche Anderer empfange und sie weiter in die Wurzeln leite,
dann bin ich eines Tages ganz in Fetzen eingehüllt
und kann nicht bloß den Stamm, kann auch die Äste und die Blätter nicht mehr rühren
und gleiche einem trockenen Heuhaufen,
wie er im Herbst auf einer Wiese liegt.
Sie wollten mich zum Baum der Wünsche küren,
aber schaut genauer hin, meine eigenen Wünsche treiben ja schon Knospen
und ich werde bald in Blüte stehen.
Nachdichtung von Norbert Hummelt
Aus dem: "Barfuß". Wunderhorn. 2018.
