მეგობრებო, ცუდად ნუ გამიგებთ,

ჩვენ ერთმანეთს არ ვიცნობთ, მე კი საკუთარ თავსაც

არ ვიცნობ კარგად. და ყოველ დილით ვცდილობ,

გავერკვე: ვარ მე ალმუტი? ვარ მე ულრიკე? 

ვინ იყო ბავშვი დედამისის კაბის ქვეშ მაშინ? ვარ დედა,

შვილი, რაღაც ჩრდილი  - ჩამალული ჩემსავე შიგნით, 

რაფსის ყანა ვარ, შვლებს ვმალავ და ისე ვანათებ,

როგორც ცამეტი ფერწერული ტილოს ნაკრები. 

მე ვარ ლანდშაფტი, ვარ მონადირე ამ ღია ცის ქვეშ, 

ტყის განაპირას სერზე ვდგავარ და ველზე შვლებს 

ვითვლი და ვითვლი. ჩემს შეჭრილ თმას ხომ უყურებთ 

ყველა? ქარს შევატოვე ის გასაშლელად. მე წარწერა ვარ,

ბოლოსკენ რომ მიაფუჩეჩეს, ვარ ჯარისკაცის 

რომელიმე ერთი ნაწილი, 

წვივები, წარბი, ანდა მისი მწარე ხუმრობა, 

რაც საბოლოოდ წაუხდა, როცა ახალგაზრდა ჯარისკაცთა 

უბადრუკ წყებას ვერ უბრძანა ცეცხლიო, რადგან 

უფრო უარეს უბადრუკებში ვიღაც ფეხმძიმე დაინახა. 

მე ვარ ფეხმძიმე, მე ვარ ცამეტი ტყვიის ჯერი ჩამწკრივებული,

მე სასამართლო პროცესი ვარ მოღალატეთა, 

ცუდი ბავშვი ვარ, მხოლოდ უჩუმრად შემიძლია 

შევიჭრა თმა და ქარს გავაყოლო! გამოუცდელი ღლაპი ვარ

ერთი, ზუზუნა ქარი, ბუნების შვილი, აივნიან კოშკს დავტრიალებ,

სადაც დგას ქალი, და თმას იჭრის ჩუმად, ფარულად, 

მაგრამ ის ქალი მე არ ვარ, არა,

აღარასოდეს მინდა ვიყო. მეგობრებო, უნდა გამიგოთ...

meine Freunde, versteht mich nicht falsch

wir kennen uns nicht. ich kenn mich doch selbst

nicht. ich steh morgens auf und weiß nicht: bin ich es

Almut? Ulrike? wer war dieses Kind unterm Rock

seiner Mutter? ich bin die Mutter, ich bin die Tochter

ich bin der Schatten zum sich drunter Verstecken

ich bin ein Feld voller Raps, verstecke die Rehe

und leuchte wie dreizehn Ölgemälde übereinander

gelegt. ich bin die Landschaft, ich bin die Jägerin

auf freier Flur, befinde mich auf dem Hochstand

am Waldrand und zähle die Rehe im Feld. Freunde

seht ihr mein kurz geschnittenes Haar? ich lass es

flattern im Winde. ich bin ein Text, der zum Ende hin

ausfranst, ein Stück nur von einem Soldaten

seine Brauen, die Waden oder sein Galgenhumor

den er schließlich verlor, als er den Schießbefehl

an eine klägliche Reihe zu junger Soldaten nicht

erteilte, weil in der noch kläglicheren Reihe vor ihm

eine Schwangere stand. ich bin die Schwangere

ich bin die Reihe von dreizehn Gewehren, ich bin

ein Kriegsverräterprozess. ich bin kein artiges Kind

das darf nur heimlich lösen sein Haar und lassen

es flattern im Wind! ich bin ein Fant, der spinnerte

Wind, das himmlische Kind, und ich drehe mich

um einen Turm mit hohem Balkone, auf dem

eine Frau steht und still und heimlich ihr Haar läst

aber nein, diese Frau bin ich nicht, bin ich doch

will ich nie wieder sein. meine Freunde, versteht