II.

ისტორიავ, შე ძუკნავ, 

კიდევ ერთხელ წამიჭერე ხელები ყელში,

კიდევ ერთხელ ცდილობ სული ამომაცალო,

კიდევ ერთხელ ერეკები ჩემს ფიქრებს მწარე კივილის გზებზე:

„No pasarán ვერ გაივლიან“! –

ახალი ამბების მძიმე წყება

ფარავს ჰორიზონტს,

ინტერნეტიდან დაძრული მტვერი, აფეთქების შემდეგ გაშლილი, 

ორ ფერად ღებავს ახლა სამყაროს:

სისხლიან წითლად

და მტრულ ყავისფრად...

და კვლავ უძილო ღამეები დააბოტებენ, 

როგორც გაღმა მოედანზე ჯარისკაცები,

და მეც კვლავ ტანკზე მივძვრები ზემოთ, 

ვუკაკუნებ ჯავშანზე და ვაჩერებ ბორბლებს,

ვიგონებ სიტყვებს მოწოდების, პეტიციების, უბორძიკოდ რომ წარმოთქვან:

„No pasarán! ვერ გაივლიან!“

ისტორიავ, შე ძუკნავ, მაშ წყეულიმც იყავ, 

გვივლიან და გვთელავენ მაინც,

გვითელავენ მოკლულ იმედებს,

გვითელავენ ნაცრად ქცეულ ილუზიებს -

ხან პირდაპირ, ხანაც ირიბად, ასე და ისე, შემპარავად, 

გვერდიდან, მოვლით, იკავებენ ერთმანეთის მიყოლებით ტერიტორიებს,

მოძვრებიან არხებიდან, ნაპრლებიდან,

კედლის ბზარიდან, ჩამრთველიდან, ჩართულზეც და გამორთულზეც,

და ყველაფერს გვამად აქცევენ, ბინძურ ნარწყევად,

ნთქავენ სიცოცხლეს და

                               რწმენის მარცვალს აცამტვრებენ...

რატომ უნდა ვიდგე ახლა

მე ამ ლაქაზე - მიწის ამ ერთი ციდა ნაწილზე -

ამ საბრძოლო აღჭურვილობით, აირწინაღით

და შეშლივით ვიძახოდე: „ვერ გაივლიან!“

თითქოს რამის მონიშვნა მსურდეს

ამ უსასრულო რუკაზე ერთი სინათლის სხივით,

რომ აქ და ახლა, ამ წერტილში მაინც, 

ახლა მე რომ ვიკავებ

ჩემი სამოცი კილო სხეულით,

რომ მათ მართლა ვერ გაიარონ? 

გერმანულიდან თარგმნა ბელა ჩეკურიშვილმა

Ii.

08.08.2008 Der russisch-georgische Krieg beginnt

Istoria, du Schlampe,

wieder packst du mich an der Gurgel

wieder saugst du mir die Seele aus,

wieder jagst du meine Gedanken

durch die finstren Kanäle meines innersten Schreis:

"No pasarán, Sie kommen nicht durch!" -

Der Rest des Horizonts füllt sich

mit grauen Kieseln der Morgennews,

die Internetstaubwolke, wie nach einem Bombenteppich,

verleiht der Welt die beiden Farben ihrer Palette:

opferblut-rot 

                  und fieslings-braun. ...

Und wieder drücken mich schlaflose Nächte 

wie den Platz die darüber trampelnde Armee 

und wieder schlüpf ich in den Panzer,

klopfe die Panzerung ab und stelle die Rädchen,

drechsle Worte für Aufrufe und Petitionen, damit sie nicht holpern:

"No pasarán! Sie kommen nicht durch!"

Istoria, du Schlampe, sei verflucht -

Und sie kommen durch, sie kommen immer durch:

über die Leichen unserer Hoffnungen,

über die Asche unserer verbrannten Illusionen -

wenn nicht so, dann anders, wenn nicht gerade,- dann kriechend, seitlich

manövrierend, auf Umwegen besetzen sie 

ein Territorium nach dem anderen, kriechen aus Rillen und Ritzen,

aus Spalten und Steckdosen, ob eingeschaltet oder ausgeschaltet,

verwandeln alles in Tod, besudelt mit dem Auswurf

zerkauten Lebens und

                                und zermahlenen Glaubens

Warum muss ich

auf diesem Flecken stehen - auf diesem schmalen Stück Erde -

in voller Kampfmontur, Gasmaske eingeschlossen,

und wie besessen rufen: "Sie kommen nicht durch!",

und sei es nur, um ein Zeichen zu setzen

auf der endlosen Karte mit einem Lichtstrahl,

dass hier und jetzt, wenigstens dieser Punkt

von mir besetzt ist 

mit den sechzig Kilo meines Lebendgewichts,

und sie

wirklich nicht durchkommen?

 II. Teil von Diyptychon aus dem Jahr 2008

Aus Ukrainische übersetzt von Alexander Kratochvil