Tako Shukakidze
Die Dichter des 21. Jahrhunderts sind gezwungen, sich immer noch oder wieder mit dem Krieg zu beschäftigen. Im Unterschied zu alten Zeiten stehen aber heute keine Heldengesänge mehr im Vordergrund, sondern die zeitgenössische Lyrik protestiert vor allem gegen jede Form von Gewalt. Im georgisch-deutschen Blog von Bella Chekurishvili gibt es ab sofort eine Sammlung von ganz aktuellen Gedichten georgischer Autorinnen und Autoren zum Thema des Krieges. Diese betreffen sowohl den Russisch-Ukrainischen als auch den Russisch-Georgischen Krieg. Sie sollen das Schreckensantlitz des Krieges abbilden.
Interlinearübersetzung: Bela Chekurishvili.
Nachdichtung: Sabine Schiffner.
***
მიწა ხსოვნაა. მოკავშირე. თანამებრძოლი.
ფეხდაფეხ მოგვყვა, როცა გავრბოდით.
როცა ყველაფერი მტვრად იქცა.
ხელს ვერაფერს ვახლებდით. საშიში და ფეთქებადი გახდა ქუჩა, შენობა ადამიანი.
ყველაფერი ერთ წამში გაქრა. ყველაფერი ერთ წამში მოხდა.
ჩვენ ვეღარ გავიხსენებთ ქუჩებს, შენობებს, ღია კაფეებს, ბიბლიოთეკებს, სკოლებს, ბაღებს,
პაემნებისთვის დათქმულ ადგილებს.
ვერ გავიხსენებთ ვინ გვიყვარდნენ.
არ ვიცით სად არიან. დღეს ვინ არიან.
ვერ გავიხსენებთ სტუდენტურ ღამეებს, ვიწრო ბინებს, მოშლილ გამათბობლებს.
ვერ გავიხსენებთ სალოცავებს, წმინდა წერილებს.
ვერ გავიხსენებთ საყვარელ ბარებს, მაგიდებს, მიმტანს.
ვერ გავიხსენებთ ვინ ვიყავით, სანამ ჩვენს თავს ეს მოხდებოდა.
ვერ გავიხსენებთ მეგობრებს. იმედებს ერთმანეთზე რომ ვაშენებდით.
ყველაფერი, რაც ჩვენმა დიდმა ბაბუებმა და ბებიებმა აშენეს,
ყველაფერი, რაც ჩვენმა დედებმა და მამებმა ვერ აღადგინეს,
უბრალოდ აღარ არსებობს.
ჩვენს წინ ისტორიის ვრცელი მდელოა და მოგვიწევს დავწეროთ
ყველაფერზე, დავწეროთ ყველაზე.
ვიპოვოთ სიტყვა, სადაც ერთმანეთს ისევ შეხვდება დრო და ადამიანი.
მიწა ხსოვნაა.
ყველაფერი
ყველაფერი მოთავსდა ამ მიწაზე.
ყველაფრისთვის აღმოჩნდა ადგილი,
ყველა სიტყვისთვის, რომელიც უადგილოდ მიყრილ-მოყრილი
წლები გვაწვა მხრებზე,
ჩამოცოცდა, გაიარა ნისლში
და თავი მოიყარა.
სხვის სახლებში. სხვის საძინებლებში.
სხვაგან.
დღეიდან ჩვენი პასუხია.
სხვაგან.
***
Der Erdboden ist unser Gedächtnis, unser Verbündeter, unser Mitkämpfer.
Er folgte uns, während wir flüchteten
und alles sich in Staub verwandelte.
Wir konnten nichts berühren, anfassen:
Vermint und gefährlich waren die Straßen, Gebäude, Menschen.
In einer Sekunde war alles verschwunden. In einer Sekunde war alles geschehen.
Wir können uns nicht mehr erinnern an diese Straßen, Gebäude, Café-Terrassen, Bibliotheken, Schulen, Gärten,
unsere Begegnungsorte.
Wir können uns nicht mehr erinnern, in wen wir verliebt waren.
Wir wissen nicht, wo sie jetzt sind, was aus ihnen geworden ist.
Wir können uns nicht an die studentischen Nächte, engen Wohnungen, schlechten Heizungen erinnern,
an unsere Kirche, an die heiligen Schriften.
Wir können uns nicht an unsere Lieblingsbars, an die Tische dort und an die Kellner erinnern
Wir können uns nicht erinnern, wer wir waren, bevor dies alles mit uns geschah.
Wir können uns nicht an unsere Freunde erinnern und an die mit ihnen verbundenen Hoffnungen.
Was unsere Großeltern aufgebaut haben,
was unsere Eltern nicht gepflegt haben,
alles existiert nicht mehr.
Vor uns liegt das breite Feld der Geschichte und
wir müssen über alles und über alle schreiben.
Wir müssen Wörter finden, in denen sich der Mensch mit der Zeit wieder trifft.
Der Erdboden ist unser Gedächtnis.
Alles hat auf dieser Erde einen Ort.
Für alles gibt es hier einen Platz.
Für jedes Wort, welches seit diesen unruhigen Jahren auf unseren Schultern lag.
Diese Worte sind von uns gefallen, durch den Nebel gegangen und werden jetzt wieder aufgesammelt.
Sie sind in fremden Wohnungen, in fremden Schlafzimmern.
In der Fremde.
Ab heute ist unsere Antwort:
In der Fremde.
© Interlinearübersetzung: Bela Chekurishvili, Nachdichtung: Sabine Schiffner.
