არაფერს ვიტყვი სინათლეში ხეთა ლიცლიცზე,

თვითონ ხეების შესახებაც არაფერს ვიტყვი. 

სიტყვას არ დავძრავ არც ექიმის ეზოს წიფელზე, 

სასიკვდილო სარეცელზე რომ უწევს შვილი

და არც საკუთარ პაულონიაზე, რომლის ქვეშაც

შუაღამემდე ვსხედვართ მე და შენ და თავს ვაჩვენებთ, 

თითქოს ექიმის ქალიშვილი ჩემს ლექსებში არსებობს

მხოლოდ. მე ხეების კენწეროთა ამბავს მოვყვები, 

სინათლეზე რომ თამაშობენ. კენწეროების, 

ქარში წრიულად რომ ირწევიან და წიწვების, 

მწვანე ფერს რომ ინარჩუნებენ. ისე დავწერ, 

თითქოს მცხუნვარე, ბრჭყვიალა შუქი 

ნაძვის ქოჩორს ქარგავდეს მხოლოდ, მაგრამ 

მიჯრით მდგარი ვარჯები, მათი ვიწრო ჩრდილები ტყეში,

ერთი სიტყვით, თვითონ ხეები, არც კი არსებობს.

ich werde vom Flirren der Bäume im Licht nichts

sagen, auch nicht von den Bäumen an sich. 

kein Wort von der Buche im Hinterhof der Ärztin

deren Tochter im Schlafzimmer stirbt, kein Wort

vom Blauglockenbaum im eigenen Hof, unter dem

ich und du bis spät in der Nacht sitzen und so tun

als sei die Tochter der Ärztin nur in den Gedichten 

die ich aufschreibe, echt. ich werde vom Flirren 

der Bäume im Licht nur die Kronen preisgeben

die Kronen der Bäume im kreiselnden Wind und

die Nadeln, die immer grün sind, daran. ich werde

so tun, als sei nur das hitzige, flimmernde Licht

eingestickt in die Kronen der Fichten, ganz echt. 

aber nicht ihre eng stehenden Stämme darunter, nie 

schmale Schatten, der Wald, die Bäume an sich.

თარგმნა: ბელა ჩეკურიშვილმა