Covid, comment ça va, Брат ?!

Quand ho aperto gli occhi,

La lumière from the window cut me les yeux.

I was ailleur, tutto solo.

Ho Remembered, que j’ était malato et

On a decidé  to hospitalize me.

An unusual bruit  a attiré la mia attenzione.

Suddenly la porte  si apri end quelqu’ un disguised 

Est entré nella stanza.

_Are you pronti? _ demand me  the voice of  la donna.

Vous devez to have CT scan.

I obediently seguo to Him.

Deux homes are standing davanti of cabineto:

_რაზე ზიხარ брат ბრატ_ask me мужщина di maniere evidemment diverse

_ covid-ზე, В шестой палате_ rispondo con una sorpresa.

_ არა, брат. რაზე ზიხარო  he ascks. . .sauve moi secondo.

_  На кровати у окна.

They si guardarno l’ un l’ altro.I am confused.

Sinon les masques, I probably have guessed con chi avevo affair.

Tornando  nela stanza I already knew  di essere à l hospital de la prison.

How difficult serait immaginare  tutto questo pour un écrivain ? you can guess.

Lei mi consideravano un really corrupt official

Ou contabile davvero _ I calm myself down.

Vers la nuit parlavano anche the walls of de prison^^

Solomon,  are you here ?

Elizbar, are you here ?

     I participante de la conspiratione are looking for each other.

     Rostom c est toi!

     Who are you?

     Sono ივერ გარეჯელი! – rispondo déjà accustomed alla mia condizione.

     I could not understand.Il m a  été éxpliqué.

     Sono iver Melashvili, გამყიდველი ჩემი ქვეყნისა.. 

     The people qui ti a parlato cette  nuit  

     M’encouragent tous les jours.

     C’est they told me anche la tua storia.

     Avez-vous aossi un Covid,mon ami ?

     Oh, si je l’ avais  un Covid, I would either die ou survive.

     Le status of a traitor  mi uccide davvero. . .

     Quand Elizbar me  brought cette notice about you   j’ était molto nevroso.

   Dieu,non si’ piu fine   the unjust persecution of innocent gens dans ce pays  

   End suddenly   fell  silent. 

   _.But on took bon care of me. Thanks were donnés per il merito. 

   ჰეროიკაზე სახლში დავფიქრდი.

   ან რა ფიქრი მჭირდებდა იმაზე,

   რაზეც მთელი ცხოვრება ვწერდი. . .

  როგორ ხარ, ბრატ კოვიდ?!

გაღვიძებულს, ფანჯრიდან შემოსულმა შუქმა

მომჭრა თვალი.

მარტო ვიყავი.სადღაც სხვაგან

გამახსენდა ავად ვიყავი.

სავადმყოფოში მიპირებდნენ მახსოვს წაყვანას.

რაღაც ხმაურმა წამართვა ყური.

მოულოდნელად  იღება კარი.

ვიღაც შემოდის,

შენიღბული და შეფუთული.

 _ მზად ხართ?_ მეკითხება ქალის ხმა თბილი.

 ტომოგრაფია გავიკეთოთ - გველოდებიან...

  მივდევ მორჩილი.

  კაბინეტის წინ დგას ორი კაცი ,

  სუფთა პირბადით_„ სუფთებს“ ვერ ჰგვანან.

   _ ბრატ,რაზე ზიხარ? _მეკითხება ცალყბად ერთ-ერთი.

    _ კოვიდზე ბრძანებთ? ჯერ არ ვიცი რას მიკეთებენ...

    _რაზე ზიხარო, ბრატ, ვერ გაიგე?_ მიხსნის მეორე.

    _ საწოლზე, ძმაო,ფანჯარასთან, სკამზე წიგნები მიდევს რჩეული..

     რაღაცნაირად გადახედეს,ვხედავ ერთმანეთს და

     პალატაში დაბრუნებულმა უკვე ვიცოდი სად ვიყავ,

     მაგრამ, რატომ,ჯერ ვერ ვხვდებოდი.

     გაუჭირდაო ქვეყანას _ მითხრეს...

     ჩემს გაჭირვებას რაღას ვჩიოდი.

     ალბათ ჩინოვნიკს მიმამსგავსეს კორუმპირებულს

     ანდა სულაც,თვალჩაწყალებულ „ ნაკვებ“ ბუღალტერს,

     აქაც ურიგოდ, რომ ატარებდნენ.

     ფიქრმა წამიღო.აი, ღამით კი ციხის კედლებიც ახმაურდნენ:

     _სოლომონ, აქ ხარ?

     _აქ ხარ, ელიზბარ?

     შეთქმულები ოცდათორმეტის ეძებენ ერთმანეთს.

     _ როსტომ შენა  ხარ? _ ყურები ვცქვიტე. . .

     _ჰო,მე ვარ, შენ?შენ ვინ ხარ ძმაო? შევეხმიანე.

     _ივერ გარეჯელს ხომ იცნობ ძმაო? 

     და გაკვირვება, რომ შემატყო ხმით ვიგრძენ

     როგორ ჩაეღიმა, სადღაც მარებელს.

     _მელაშვილი ვარ, ივერი და ივერიელი_

     “მოღალატე“ ჩემი ქეყნისა...მამულიშილნი

     წუხელ ღამით შენ რომ გესტუმრნენ,

     მე ყოველ ღამე მამხნევებენ ხვალის იმედით..

     _ კოვიდს უფრთხილდი,ვერაგია ძმაო, ეგ ჭირი...

     _ეჰ, ჩემო ძმაო ეგ სენი სულაც ან მომკლავდა ან დამარჩენდა,

     „მოღალატის“  კი არ არს საშველი.

     ელიზბარმა რომ მამცნო წუხელღამ

     ციხის კარს შენი მოსვლის ამბავი, ისე შევშინდი...

     არ დაადგა ამ ქვეყანას საშველი-მეთქი_

     ვანდე წუხილი.

     _ უკეთ ვარ ძმაო, მეც ვიწუხე აქ ყოფნა

     მაგრამ,კარგად მიწამლეს...

     მადლიერების არ ვარ მშურველი.

     შენ კი, შინ გელით...

     ჰეროიკაზე სახლში დავფიქრდი...

     ანდა, რა ფიქრი მჭირდებოდა ნეტა იმ თარგზე,

     მთელი ცხოვრება კალმით რომ ვჭრიდი.

 -ნანა გოგოლაშვილი