შებინდებისას ნამღერი

ჰუგო ბალს 

მრუმე წარსული ოქტავებად იძლევა ექოს.

იმედის კოშკი ჩამოიშალა.

შენი მსურს ვიყო -

იზრდება ჩემი ყვითელი თმა და კუბოს ფარავს.

და ანწლიანში უცხო ხალხის გამოჩნდა კვალი,  

მკვლელობის ამბავს ჩაგვჩურჩულებს დამფრთხალი ფარდა.

ოთახში ვიღაც მოუსვენრად აცეცებს თვალებს,

სამზარეულოს თაროებზე აჩრდილი დადის. 

ნორჩმა ნაძვებმა შეისახლეს ბავშვთა სულები, 

მოხუცები კი, თურმე, ბებერ მუხებად იქცნენ,

ვერნაცხოვრები წლების ამბებს რომ ჩურჩულებენ. 

კლინტეკონგენის ტბა თავს ძველი სიმღერით იქცევს. 

ავი თვალისგან არ მიცავდა არც რა თილისმა,

ჰოდა, გამოძვრენ სარწყულიდან შავი ზანგები. 

ფერადფერადმა ნახატებმა ძველი ზღაპრების

მომაჯადოვა ოდესღაც და ვერავინ მიხსნა.

Gesang zur Dämmerung

an Hugo Ball

Oktaven taumeln Echo nach durch graue Jahre.

Hochaufgetürmte Tage stürzen ein.

Dein will ich sein –

Im Grabe wachsen meine gelben Haare

Und in Hollunderbäumen leben fremde Völker

Ein blasser Vorhang raunt von einem Mord

Zwei Augen irren ruhelos durchs Zimmer

Gespenster gehen um beim Küchenbord.

Und kleine Tannen sind verstorbene Kinder

Uralte Eichen sind die Seelen müder Greise

Die flüstern die Geschichte des verfehlten Lebens.

Der Klintekongensee sind eine alte Weise.

Ich war nicht vor dem bösen Blick gefeit

Da krochen Neger aus der Wasserkanne,

Das bunte Bild im Märchenbuch, die rote Hanne

Hat einst verzaubert mich für alle Ewigkeit.