Lela Kurtanidze
Die Dichter des 21. Jahrhunderts sind gezwungen, sich immer noch oder wieder mit dem Krieg zu beschäftigen. Im Unterschied zu alten Zeiten stehen aber heute keine Heldengesänge mehr im Vordergrund, sondern die zeitgenössische Lyrik protestiert vor allem gegen jede Form von Gewalt. Im georgisch-deutschen Blog von Bella Chekurishvili gibt es ab sofort eine Sammlung von ganz aktuellen Gedichten georgischer Autorinnen und Autoren zum Thema des Krieges. Diese betreffen sowohl den Russisch-Ukrainischen als auch den Russisch-Georgischen Krieg. Sie sollen das Schreckensantlitz des Krieges abbilden.
Interlinearübersetzung: Bela Chekurishvili.
Nachdichtung: Sabine Schiffner.
როგორ წყნარად წევს მოკლული დერეფნის შესასვლელში,
ცოტა გვერდით, კუთხისკენ,
რათა შემოსვლელს და გამომსვლელს გზა მისცეს.
მკვდრობისთვის საგულდაგულოდ მომზადებულა,
ყველაფერი გაუთვალისწინებია,
თბილად ჩაუცვამს,
ქუდი მჭიდროდ ახურავს,
არ გაცივდეს მკვდარი,
არავის სცალია ახლა მკვდრის მოვლისთვის.
მკვდარმა არავინ უნდა შეაწუხოს,
სხვათა დანდობა და დაზოგვა მკვდრის საქმეა
და ისიც ამ პასუხისმგებლობას უდრტვინველად ასრულებს.
მიდი-მოდის გზად ხალხი -
ანუ ერთი მოხუცი პარკით ხელში,
მშიერი კატა ოხშივარავარდნილ რკინებს შორის
და ძაღლიც ახლოს.
როცა მკვდრის დრო ამოიწურება,
ეს კი ნიშნავს ხრწნას,
რომელიც მკვდრის გადაწყვეტილებებს მიღმაა,
ის აირჩევს ალბათ რომ აქვე დარჩეს
და დაასწროს სახლს დანგრევა,
დაშლა,
განლევა,
დაასწროს მტვრობა,
ქარის ტალღებს აყოლა, განბნევა,
გაქრობა,
ერთადერთი ამ კედლებს ძვლები თუ შეეჯიბრება,
რადგან ისტორიის სახელმძღვანელოებიდან ვიცით,
რომ მათ საუკუნეებს გაუძლეს.
მკვდარი თუ გაუძლებს საუკუნეებს,
სიცოცხლე ქარია,
რომელიც არვის უნახავს,
არამედ მხოლოდ შედეგი
მეზობლის აივნიდან ჩამოგლეჯილი ტრუსივით მოგდებული.
როგორი შეუვალია ეს მკვდარი,
ძაღლი მწუხარედ აელვებს ჩრდილში თვალებს,
მალე ალბათ აქაურობასაც გაეცლება,
სხვა მკვდრებს მიაშურებს,
მართლა მკვდრებს,
რადგან არ შეიძლება ნამდვილი მკვდარი
ასეთი ჯიუტი იყოს.
Wie ruhig liegt der Getötete im Eingang vom Flur.
Er liegt in der Ecke,
um den Hereingehenden und Herausgehenden den Weg freizugeben.
Er war für´s Sterben scheinbar gut vorbereitet.
Er hat alles vorher genau berücksichtigt:
Er hat sich warm angezogen,
die Mütze fest aufgesetzt,
eine Erkältung darf er nicht bekommen,
niemand hat jetzt Zeit für seine Pflege.
Er darf niemanden stören,
der Verstorbene hat doch die Pflicht, die anderen zu schonen, zu anderen gnädig sein.
und er trägt diese Verantwortung ohne Widerworte.
Die Lebewesen gehen an diesem Ort hin und her,
ein alter Mann mit einer Plastiktüte in der Hand,
eine hungrige Katze zwischen glühendem Eisenschrott
und auch ein Hund läuft in der Nähe.
Wenn nach einiger Zeit der Körper zu verwesen beginnt,
ist dies nicht sein Wille
vielleicht ist es ihm lieb, hier zu bleiben
und schnell zu verfaulen, bevor das Haus zerfällt.
Er muss es schaffen, schnell zu verwesen,
sich schnell in Staub zu verwandeln
und mit dem Wind zu verwehen,
zu verstreuen,
zu verschwinden.
Seine Knochen sind das einzige, was mit den Wänden wetteifern kann.
Aus den Geschichtsbüchern wissen wir,
dass Knochen sich Jahrhunderte halten können.
Der Verstorbene zieht durch die Zeit.
Das Leben verweht wie der Wind,
es anzublicken ist bisher noch niemanden gelungen,
nur Folgen sind zu sehen, wie die Wäsche vom Wind, die von Nachbars Balkon gerissen wird
und herunterfällt.
Wie trotzig ist dieser Verstorbene,
selbst der Hund blickt traurig drein.
Der Hund verlässt bald diesen Ort
und geht zu anderen Leichen,
die von echten Verstorbenen sind.
Echte Verstorbene sind nicht so eigensinnig.
© Interlinearübersetzung: Bela Chekurishvili, Nachdichtung: Sabine Schiffner.
